Wytyczne projektowania linii kablowych 110 kV

Poniżej fragment przedmowy:

Trudno wyobrazić sobie dzisiaj życie bez energii elektrycznej. Elektryczność stała się nieodłącznym składnikiem życia, a jej istnienie zauważamy, gdy nagle jej zabraknie. Każda przerwa zasilania powoduje poważne problemy dla społeczeństwa. Zadaniem operatorów sieci jest dążenie do zmniejszenia liczby przerw w dostawach energii, oraz skrócenie czasu ich trwania. Jednym ze sposobów zmniejszenia liczby przerw jest systematyczne zwiększanie w sieci – szczególnie dystrybucyjnej – liczby linii kablowych, które są o wiele bardziej odporne na działanie wpływów atmosferycznych od linii napowietrznych, a także w mniejszym stopniu wpływają na środowisko.

Pierwsze kable 110 kV w Polsce wyprodukowane zostały w latach 1955-1956 w Krakowskiej Fabryce Kabli. Dzięki temu możliwa stała się budowa stacji o górnym napięciu 110 kV na terenach o gęstej zabudowie miejskiej, gdzie trudno wyobrazić sobie poprowadzenie zasilających linii napowietrznych.

Budowa linii kablowej z kablami olejowymi ciśnieniowymi wymagała wyposażenie ich w stanowiska zbiorników ciśnieniowych oleju, muf zaporowych dzielących linię na oddzielne hydraulicznie odcinki, instalacje kontroli ciśnienia oleju w kolejnych odcinkach. Zbiorniki ciśnieniowe sytuowano na końcach linii w polach stacji, a w trasie linii w specjalnie budowanych podziemnych komorach o kubaturze kilkudziesięciu metrów sześciennych. Ponadto praktyka eksploatacyjna pokazała, że linie wykonane przy użyciu ciśnieniowych kabli papierowo-olejowych mogą być źródłem kłopotów związanych z brakiem szczelności powłok ołowianych i wynikających z tego konieczności ich napraw.

Pojawienie się na rynku krajowym kabli wysokich napięć o izolacji polimerowej pozwoliło budować linie niewymagające dodatkowego hydraulicznego wyposażenia, co ułatwiało budowę i późniejszą eksploatację linii kablowych. Pierwsze linie kablowe 110 kV z kablami w izolacji z polietylenu usieciowanego pojawiły się w kraju w końcu lat 80-tych. Pozytywne doświadczenia eksploatacyjne ośmieliły spółki dystrybucyjne, szczególnie działające na terenach większych miast, do coraz częstszego stosowania kabli polietylenowych 110 kV.

Budowa nowej linii – tak jak każda budowa – wymaga nabycia praw do zajmowanego budowlą gruntu. Nabycie tych praw w każdym przypadku odbywa się za odszkodowaniem, którego wysokość zależy od szerokości zajmowanego pasa i stopnia ingerencji w prawo własności. Budowa linii kablowej wymaga zajęcia pasa gruntu o mniej więcej dziesięciokrotnie mniejszej szerokości. W przypadku terenów miejskich cena jednostkowa gruntu – a w ślad za tym wysokość odszkodowania – jest tak duża, że w ostatecznym rozrachunku linia napowietrzna okazuje się być o wiele droższym rozwiązaniem.

Z uwagi na coraz szersze zainteresowanie spółek dystrybucyjnych liniami kablowymi 110 kV, zespół kablowy Polskiego Towarzystwa Przesyłu i Rozdziału Energii Elektrycznej uznał za pożądane stworzenie opracowania zawierającego zbiór rozwiązań pozwalających zaprojektować linię kablową w sposób zapewniający jej wieloletnią poprawną pracę.